Nu maakt nood vindingrijk. En in Seattle zijn ze dat inmiddels daadwerkelijk. In parken en plantsoenen is van alles aan eetbare vruchten te vinden. Stadsfruit, noemen ze dat. Ook in particuliere tuinen hangt vaak fruit gewoon te blijven hangen. De Voedselbank in Seattle struint dus met vrijwilligers ("urban fruit hunters" ofwel stedelijke fruitjagers) de parken en plantsoenen af, op zoek naar eetbaar fruit. Ook roepen ze particuliere tuineigenaars op het fruit van hun onbenutte fruitbomen aan hen ter beschikking te stellen.

Tja. In ons land word je vaak meewarig aangekeken als je fruit uit eigen tuin of uit de natuur eet. Je wordt geacht puntgaaf tigmaal bespoten appels en peren -liefst versleept vanaf een ander werelddeel- te eten. En toch. Ik ben niet arm, maar eet liever mijn eigen smakelijke fruit dan de eenheidsworst uit de koelcel in de winkel. Je proeft de authentieke smaak, die door de commercialo's verwaarloosd is voor houdbaarheid en eenvormigheid van het product.

In dat opzicht, maar alleen in dat ene opzicht, kun je de voedselbankklanten in Seattle gelukkig prijzen met de vindingrijkheid van de voedselbank aldaar.

Verder lezen: Agrarisch Dagblad 290708