Inleiding

Ik citeer in hedendaags Nederlands de aantekeningen

“Witte Wijnappel

• Vrij oud ras. Komt plaatselijk voor in de Nederlandse fruitgebieden.
• Maakt tamelijk veel fijn hout.
• Matige groeier.
• Draagt regelmatig en goed.
• Moet met snoeien geknipt worden. Eventueel wat dunnen. Dan is de appel tamelijk groot van stuk en goed plukbaar. De smaak is dan ook vrij goed.
• De kleur valt soms wat tegen, maar wordt bij het bewaren goudgeel en is dan bruikbaar zowel als moes- als handappel.
• Zijn de appels klein, dan plukken deze moeilijk.
• De appel is niet in de handel. Maar hij wordt door de consument goed gewaardeerd.
• De appel is voor de teler rendabel”.

Een paar aantekeningen van de redactie

1. Ik heb afgelopen herfst de appels van de Witte Wijnappel, die al door Knoop genoemd werd, voor het eerst van mijn leven mogen eten. Hartstikke lekker.
2. Dat in de schoolaantekeningen gezegd wordt dat de appel niet in de handel is, maar wel door de consument gewaardeerd wordt lijkt tegenstrijdig. De appel, in de volksmond “Witappel”, was in de oorlogsjaren favoriet fruit in het rivierenland. Kennelijk werd er regionaal afgezet. Maar ik begreep ook van de senioren onder de fruittelers dat de fruittelers uit de Bommelerwaard en het Land van Altena rechtstreeks in de steden de Witte Wijnappels verkochten.
3. Dat de Witte Wijnappel praktisch verdwenen is, is vooral veroorzaakt door gebrek aan marketing. En door zijn gebrek aan kleur. De fruitteelt in zijn belangrijke teeltgebied, westelijk rivierengebied, verdween voor een groot deel in de Ruilverkaveling van de jaren '60. Dat de Witte Wijnappel van het toneel verdween, lag niet aan zijn smaak of ziektegevoeligheid. Daar was niks mee mis.
4. Van de laatste 2 Witte Wijnappelbomen die (op dit moment) in het westelijke rivierengebied bekend zijn, is enthout genomen. Volgens de vruchtboomkweker kunnen daar 15 nieuwe hoogstammen (op tussenstam) van geënt worden. Het is de bedoeling dat de Witte Wijnappel zijn come back zal maken!